Who's Johnny?

Op 17 september 2013, het moet rond 15.00 uur geweest zijn, twitterde ik Joyce een bericht over Garlic Fries. Over hoe het toch kon hoe ik als frietoloog/frietverslaafde, nog nooit van Garlic Fries gehoord had. Ik zocht enkele Amerikaanse Youtube filmpjes over de bereiding op en deelde deze ook via Twitter. Rond 17.00 diezelfde dag kwam het vreselijke telefoontje van mijn zusje: ze hadden papa gevonden in zijn bed en hij was overleden in zijn slaap...

Hij was pas 63 jaar en ook al stonden wij al lang op eigen benen; wij missen hem nog steeds verschrikkelijk. Onze vader was de liefste, de aardigste, meest bezorgde, betrokken, warme, gevoelige vader die twee meisjes en later vrouwen zich maar wensen konden.

Enkele maanden later, toen we zijn huis en spullen bijna opgeruimd en hadden verkocht, besloten we van het beetje geld dat overbleef, een  langgekoesterde droom in vervulling te laten gaan; een mobiel restaurantje. We mijmerden hier wat over, dachten meteen aan onze gezamenlijke verslaving friet en ineens moest ik denken aan die tweets over Garlic Fries op die bewuste dag. We zouden niet zomaar een frietkarretje beginnen, we gingen voor knoflookfriet! 

De naam was ook al snel gevonden: onze vader heet John (Sjon) en dus werd het Johnny's Garlic Fries!

Op zijn rouwkaart stond de volgende tekst.

'Ik heb het leven liefgehad,

u allen evenzeer,

Graag had ik hier nog wat vertoefd,

helaas, dat mocht niet meer.

Wanneer er iemand aan mij denkt, 

dan zonder veel verdriet.

Bedenk het leven is maar kort,

dus is mijn wens: geniet!'

Deze woorden zijn voor ons de basis van Johnny's Garlic Fries.